Μέσα από τις πιο θλιβερές δυσκολίες γεννιούνται και γενναίοι πολεμιστές.
Ο Δημήτρης Ανάκογλου βίωσε μία μεγάλη απώλεια
μέσα από την οποία ωστόσο βγήκε πιο δυνατός, συνειδητοποιημένος και αποφασισμένος να αναβαθμίσει την καριέρα του.
Ακόμα και να ηγηθεί ως αρχηγός!
γοι γνώριζαν αυτό που εκείνος και η οικογένειά του βίωναν για μήνες ολόκληρους με γενναιότητα και την ελπίδα ότι η κατάσταση θα μπορούσε να αναστραφεί.
Οι καλοί φίλοι, η οικογένεια, κάποιοι άνθρωποι της ομάδας...
Ο Δημήτρης Ανάκογλου προσπαθούσε να παραμένει αφοσιωμένος στην προπόνηση, στο σχέδιο της ομάδας, στη δουλειά για την ατομική βελτίωσή του.
Μόνο εύκολο δεν ήταν, υπήρχαν στιγμές που τα σημάδια της ενδεχόμενης απώλειας επηρέαζαν την απόδοσή του. Ουδέποτε δυσανασχέτησε για την κριτική ή σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία το βασανιστικό θέμα που τον απασχολούσε. Με το κεφάλι ψηλά και την προσήλωση στα λόγια του προπονητή να παραμένει αδιαπραγμάτευτη, συνέχιζε να εργάζεται, να στοχεύει, να ονειρεύεται. Αρνήθηκε να μείνει πίσω, εξακολουθούσε να κοιτάζει μπροστά...
Δυστυχώς η μοίρα ήταν προκαθορισμένη, όπως για όλους μας. Ο πατέρας του έφυγε από τη ζωή έχοντας πολεμήσει σθεναρά την καταραμένη αρρώστια, αυτή για την οποία όση ιατρική πρόοδος κι αν διαπιστωθεί, εξακολουθεί σε πολλές περιπτώσεις να δρα ανίκητη. Ήταν το turning point της ιστορίας, το πέρασμα από αυτό που ήταν (σοβαρό) ενδεχόμενο να συμβεί σε αυτό που δυστυχώς συνέβη. Αν υπάρχει κάτι στο σύμπαν πέραν του θανάτου, που δεν ανατρέπεται, αυτή είναι η πραγματικότητα... Και ο καθένας επιλέγει το πως θα την αντιμετωπίσει.
Το πάθος για τη μπάλα, ο σπουδαίος Δέλλας
Η ψυχολογία του Ανάκογλου ήταν για καιρό ευμετάβλητη, ουδέποτε όμως μεμψίμοιρη ή πεσιμιστική. Βίωνε το πρόβλημα, συνέχιζε τη δουλειά... Ο καιρός περνούσε, η κατάσταση γινόταν ολοένα και πιο δύσκολη, ωστόσο ο προπονητής ήταν εκεί, δίπλα του. Πρωτίστως ως άνθρωπος.
Συνομιλούσε μαζί του, ψαχούλευε την ψυχολογική κατάστασή του, προσπαθούσε να βρει τι θα ήταν καλύτερο για τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή. Ουδέποτε σκέφτηκε πάντως να τον περιθωριοποιήσει με το σκεπτικό ότι έτσι θα τον προστάτευε. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η τρόπον τινά απομόνωση λειτουργεί αποτρεπτικά. Ο Ανάκογλου έπρεπε να αγωνίζεται...
Μέσα από τα παιχνίδια αποκτούσε ηθικό, ανέπνεε εμπιστοσύνη, παρέμενε ενεργό μέλος, όχι ένας άνθρωπος εγκλωβισμένος στον ασύγκριτο πόνο αυτής της απώλειας. Με τον προπονητή και την ομάδα στο πλευρό του, αλλά κυρίως χάρη στη δική του ψυχική ισορροπία και δύναμη, στάθηκε στα πόδια του και αντεπιτέθηκε. Η απόδοσή του όχι απλώς ανέβηκε αλλά εκτοξεύτηκε, το περιβραχιόνιο που ήρθε μόνιμα στο μπράτσο του μετά τον τραυματισμό του Κορδέρο, βρήκε τον πιο άξιο διάδοχο που θα μπορούσε να υπάρξει.
Η δύναμη της ψυχής είναι ανίκητη, αλύγιστη, ο ένας και μοναδικός σωστός οδηγός μέσα στα μαύρα τούνελ. Αρκεί να ξέρεις που να την ψάξεις μέσα σου για να την αντλήσεις και να βασιστείς σε αυτήν. Ο Ανάκογλου την ανακάλυψε την πλέον κατάλληλη στιγμή. Και με αυτή ως καθοδηγήτρια του εξελίσσεται πλέον σε ένα σπουδαίο σημείο αναφοράς για την ομάδα αλλά και την οικογένειά του. Η πρόοδος είναι πλέον μονόδρομος...
